دشت آبرفتن ساوه فرورفتگی است که از اطراف به وسیله گسل هائی محدود می گردد و سنگ های آذرآواری رسوبی از ائوسن تاپلیوسن در آن جا بیرون زدگی دارند. مطالعه رسوب شناسی در این دشت نتایج زیر را نشان داده است: مجموعه رسوب های منطقه از نظر گرانولومتری نامنظم است ولی کم ضخامت که به صورت سفره آبدار تحت فشار هستند دارای گرانولومتری منظمی می باشد. از نظر کانی شنای رسوب های به صورت نارس (ایمچور) بوده کانی های کم مقاومت تغییر شکل نیافته در آن زیاد است. (فلدسپات) -2- کانی های رسی به مقدار خیلی کم وانواع اسمکتیت برتیربن و مقدار بسیار نادری کلریت استک که محیط با اثر بیشتر قلیائی را نشان می دهند.
مقدار کربنات از 11 تا 28 درصد است که افزایش تدریجی در جهت جریان عمومی (از غرب به شرق) رودخانه را نشان می دهد. مقدار نمک که با اندازه گیری یون کلرنشان داده شده است افزایش شدیدی را در جهت جریان آب نشان داد و تجمع نمک در سمت شرقی به بیشترین مقدار خود می رسد.
نتایج آزمایشگاهی بامورفولوژی وزمین شناسی منطقه منطبق است چه رسوب های تبخیری و تخریبی الیکومیوسن در شرق منطقه افزایش یافته و شکل پلایائی نمک دارد در شرق ظاهر می شود.
', './data/jos/coversheet/cover_fa.jpg'))