بررسی تغییرات گاما گلبولین و ایمنوگلبولین های M, A, G در بیماران سرطانی قبل – حین و بعد از رادیوتراپی

گاماگلبولین و ایمنوگلبولین ها نقش مهمی در دفاع و ایمنی بدن در مقابل آلودگیها دارند‘ ارتباط بیولوژیکی این عوامل باسلولهای سازنده آنها یعنی پلاسموسیتها و لنفوسیتها شناخته شده است. از طرفی حساسیت مراکز خونساز (بخصوص مغز استخوان) نسبت به پرتوهای یونساز و کاهش عناصر سلولی حاصله از این مراکز بدنبال پرتوتابی مسلم شده است. بعلت ارتباط بیولوژیکی مراکز خون ساز با عوامل دفاعی فوق‘ تغییرات کمی گاما گلبولین و ایمنوگلوبولین های (G, A, M) در نزد بیماران سرطانی که پرتو درمانی می شوند لازم تشخیص داده شده است.
در این تحقیق از 30 بیمار سرطانی مختلف (14مذکر و 16 مونث) با سن متوسط 93/46 سال که با دزهای 3000 – 6600 را در اشعه گاما (در عرض 3 – 6 هفته ) و بطور متوسط روزانه 200 را در تحت پرتودرمانی قرار می گرفتند استفاده کرد. آزمایش های مربوط به اندازه گیری گاماگلبولین‘ ایمنوگلبولین ها و پروتئین کل سرم در مورد هر بیمار سرطانی مورد آزمایش در سه مرحله قبل‘ ضمن (بعد از دریافت 2/1 در مورد نیاز) و بعد از پرتو درمانی و بلافاصله بعد از دریافت دز مورد نیاز برای هر بیمار انجام گردید.
اندازه گیری پروتئین کل سرم جهت اطمینان از اینکه بیماران سرطانی مورد آزمایش در اثر عوارض زودرس پرتو درمانی (بی اشتهائی – گلودرد - ... بخصوص در نزد بیماران سرطان مری) مبتلا به کمبود پروتئین نمی گردند‘ انجام داده شده است.
نتایج تجربی حاصله از الکتروفورز پروتئینهای سرم در سه مرحله فوق نشان داده شده که درصد گاماگلبولین بعد از شروع پرتو درمانی (ضمن و بعد پرتو درمانی) نسبت به قبل از آن در 66/86% حالات مورد مطالعه بمقدار 11/14% کاهش می یابد. با کاهش گاما گلبولین معلوم می گردد که در ایمنوگلبولین ها نیز تغییراتی (بدنبال کاهش گاما گلبولین) صورت خواهد گرفت. از اینرو برای پیگیری چگونگی تغییرات فوق در ایمنوگلبولین ها بطریق ایمنودیفیوژن (Immunodiffusion) در سه مرحله فوق اندازه گیری شد. نتایج تجربی حاصله در اینمورد از مطالعه 28 بیمار سرطانی فوق نشان داده شده است که میانگین هر یک از ایمنوگلبولین ها در ضمن و بعد از پرتودرمانی نسبت به قبل از آن تغییرات مختصری می نماید.
این تغییرات (بصورت کاهش) در مورد ایمنوگلبولین A بیش از همه و در 57/75 درصد حالت بطور متوسط 41/70 میلیگرم درصد میلی لیتر بود و میانگین ایمنوگلبولین A بعد از پرتودرمانی نسبت به قبل از پرتودرمانی به پائین تر از حد طبیعی تقلیل یافته است.
کاهش ایمنوگلوبین G بعد از پرتو درمانی نسبت به قبل از آن در 14/57 درصد حالات مورد مطالعه بطور متوسط 06/297 میلیگرم درصد میلی لیتر ملاحظه گردیده است. ولی میانگین ایمنوگلبولین G بعد از پرتودرمانی با درنظر گرفتن مقدار کاهش (بطور متوسط) بالاتر از حد طبیعی است.
ایمنوگلبولین M در 28/39 درصد حالات مورد مطالعه بعد از پرتودرمانی نسبت به قبل از آن بطور متوسط 09/44 میلیگرم درصد میلی لیتر کاهش یافته است.
در اینمورد نیز میانگین ایمنوگلبولین M بعد از پرتودرمانی (باتوجه به حد متوسط کاهش) به پائینتر از حد طبیعی تنزل نمی کند.
با توجه به میانگین پروتئین کل سرم در سه حالت فوق (قبل از پرتو درمانی 81/6‘ ضمن پرتو درمانی 69/6 و بعد از پرتو درمانی 77/6 گرم درصد میلی لیتر) معلوم می شود که عوارض زودرس حاصله از پرتودرمانی منجر به کمبود پروتئین سرم در بیماران مورد آزمایش نمی نماید.
با توجه به نتایج تجربی فوق معلوم می شود که بدنبال پرتودرمانی کاهشی در سلولهای سازنده آنها (لنفوسیتها و پلاسموسیتها) صورت می گیرد که منجر به کاهش فرآورده های آنها(گاما گلبولین و ایمنوگلبولین ها) می گردد. ولی بعلت بالا بودن ایمنوگلبولین ها در بیماران سرطانی مورد آزمایش (قبل از پرتودرمانی) نسبت به افراد سالم ابن تغییرات کاهش مقدار آنها را از طبیعی پائینتر نمی آورد. فقط در مورد ایمنوگلبولین A کاهش بعد از پرتو درمانی مقدار آنرا پائینتر از حد طبیعی می آورد. ازینرو احتمالا ممکنست بعد از پرتو درمانی بیماران سرطانی مورد آزمایش بعوارض ناشی از کاهش ایمنوگلبولین A (آلودگی سطوح بدن به میکروارگانیسم ها) مبتلا گردند.